Po odkryciu Ameryki, sprowadzone do Europy egzotyczne drewno o niespotykanym na starym kontynencie czerwono-brązowym zabarwieniu, szybko zyskało uznanie i rosnący popyt, tym bardziej że zbliżony do barwy tego drewna kolor purpury był wówczas niezwykle ceniony. W XVI wieku nie umiano dobrze barwić tkanin na purpurowy kolor, był on zarezerwowany dla najwyższych dostojników, przez co kojarzył się z władzą i bogactwem.
Pierwszy duży morski ładunek „czerwonego” drewna trafił do portu w Sewilli w 1579 roku. W większości zużyto go do wyposażenia zespołu budynków klasztornych Augustynów i zamku królewskiego tzw. Eskurialu w środkowej Hiszpanii. Wówczas drewna tego nie nazywano je jeszcze mahoniem – nazwa ta pojawiła się prawie 100 lat później, a jej powstanie i ewolucja nie są do końca wyjaśnione. Przywożone z Ameryki mahonie jako pierwszy sklasyfikował holenderski botanik N.J. Jacquin, nadając całemu rodzajowi nazwę Swietenia na cześć Gerarda van Swietena (1700-1772), znanego botanika i nadwornego lekarza austriackiej cesarzowej Marii Teresy.
Mahonie amerykańskie (tabela 1) zwane też mahoniami „właściwymi” lub „prawdziwymi” przez długi czas były rabunkowo wycinane, co spowodowało ich znaczne wytrzebienie. Obecnie podejmowane są działania ochronne, a dostępne na rynku drewno pochodzi zazwyczaj z plantacji. Najważniejszym gatunkiem z tego rodzaju jest mahoniowiec kubański „caoba” (Swietenia mahagoni (L.) Jacq.), rosnący na Antylach i południowej Florydzie. Drewno tego gatunku było zawsze cenione zwłaszcza w meblarstwie, szkutnictwie, snycerstwie, produkcji instrumentów muzycznych i galanterii drzewnej. Podobne drewno otrzymuje się z mahonia brazylijskiego czyli Araputangi (Swietenia macrophylla King. – znany również pod synonimami Swietenia tessmannii Harms i Swietenia candollei Pittier) oraz meksykańskiego (Swietenia humilis Zucc). Obecnie ich udział w obrocie handlowym jest niewielki. Mniej jednak właściwości drewna mahoni z rodzaju Swietenia są uznawane za modelowe dla porównywania z innymi gatunkami (Dzbeński 1998).
Drewno Swietenia sp. posiada bardzo regularną piętrową budowę, widoczną po układzie kilkuszeregowych promieni łykodrzewnych, rozmieszczonych równomiernie w poziomych rzędach na przekroju stycznym. Druga cecha to występujący na przemian (w lewą i w prawą stronę) skręt włókien widoczny w postaci regularnych pasów na przekroju promieniowym tzw. pasiasty rysunek drewna. Drewno Switenia sp. należy do typu rozpierzchło-naczyniowego, posiada duże naczynia pojedyncze i w zgrupowaniach po 2-3, rozmieszczone równomiernie na przekroju poprzecznym. Drewno twardzieli w odróżnieniu od wąskiego jasnoszarego drewna bielastego, posiada charakterystyczną barwę cynamonowo-czerwoną lub czerwono-brązową, poza tym jest dość lekkie i niezbyt twarde, wykazuje małą kurczliwość i dobrą stabilność wymiarową przy zamianach wilgotności, nie paczy się i jest łatwe w obróbce, świetnie się klei i maluje, ponadto odznacza się dużą naturalną trwałością.
Gdy zaczęło brakować cenionych mahoni amerykańskich zaczęto poszukiwać podobnych gatunków na innych kontynentach. Pod koniec XIX w. coraz trudniejsze w zdobyciu i kosztowne w transporcie przez Atlantyk mahonie amerykańskie, zastąpiono dostawami znanych już od XVIII wieku mahoni afrykańskich (gatunki z rodziny Khaya i blisko z nimi spokrewnione gatunki z rodziny Entandrophragma).
Obecnie za drewno mahoniowe uznaje się drewno pozyskiwane z drzew z rodziny Meliaceae (rodziny miodlowatych lub jak tłumaczą inni autorzy: rodziny miedlinoatych), które jest jednocześnie co do swoich cech wizualnych i właściwości zgodne z przejętym modelem dla drewna z rodzaju Swietenia. Model ten spełnia drewno z rodzaju Khaya i warunkowo drewno z rodzaju Entandrophragma, są to tzw. mahonie afrykańskie (tabela 1).
Mahonie afrykańskie z rodzaju Khaya posiadają drewno przypominające mahonie amerykańskie pod względem wyglądu i właściwości. Tak jak te pierwsze stosowane są w meblarstwie, stolarstwie budowlanym, szkutnictwie, snycerstwie i produkcji galanterii drzewnej. Trzy z nich a mianowicie: K. ivorensis, K. anthotheca i K. nyasica mają typową gęstość dla mahoni natomiast pozostałe gatunki z rodzaju Khaya są bardziej zwarte, stąd proponuje się nazywanie ich ciężkimi mahoniami afrykańskimi. Ze względu na wyższą twardość dobrze nadają się do wyrobu posadzek i podłóg.